Voormalig ongedocumenteerde Mabel: ‘Moeilijk om met IND over gevoelens te praten die je altijd binnen hebt moeten houden'
Mabel werd bijna doodgeslagen door haar familie in Sierra Leone omdat ze lesbienne is. Ten minste, dat zegt ze. Tot twee keer toe geloofde de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) haar niet.
“De broer van mijn vriendin betrapte ons”, zegt Mabel. “Dat was de slechtste dag van mijn leven. Hij schreeuwde tegen me en sleepte me naar mijn eigen huis, om me bij mijn vader aan te geven. Daar sloegen mijn broers en vader me, met een riem, een stok. Alles wat ze maar te pakken konden krijgen. Ik had overal op mijn gezicht en mijn lichaam bloed.”
Ze wijst naar een plekje op haar arm. “Dit litteken is nooit verdwenen, het is al elf jaar geleden. Ik heb het gekregen omdat ik ben wie ik ben.”
Ternauwernood wist ze de situatie te ontvluchten en zo kwam ze via een omweg in Utrecht terecht. Daar wachtte ze in totaal zeven jaar lang om te horen of ze mocht blijven of niet.
Gevoelens uitdrukken
Homoseksualiteit tussen mannen is strafbaar in Sierra Leone. Seksueel contact tussen vrouwen is wel legaal, maar in de praktijk is het voor zowel homoseksuele mannen als lesbische vrouwen moeilijk om een normaal leven op te bouwen in het land.
“Ik word vermoord als ik terugga, omdat ik niet kan veranderen wie ik ben en zij mij niet kunnen accepteren”, zegt Mabel. “Dus mijn leven is niet veilig daar. Er worden mensen vermoord omdat ze homo zijn.”
Mabel vond haar leven als ongedocumenteerde in Nederland niet fijn, maar het was nog altijd beter dan Sierra Leone, zegt ze. “Elke dag werd ik zonder hoop wakker. Maar hier is het veiliger.”
Ondanks de situatie in haar thuisland wees de IND haar aanvraag voor een verblijfsvergunning twee keer af. “Dat was omdat de IND niet gelooft dat ik lesbisch ben”, zegt ze. “Volgens hen kon ik mijn gevoelens niet goed genoeg uitdrukken op de manier die ze wilden.”
Derde poging
Toch is ze echt altijd lesbisch geweest, zegt ze. “Uit de kast komen is niet iets wat in Sierra Leone gebruikelijk is. Je bespreekt het daar niet vrijelijk of trots met mensen. Het is iets wat ik 21 jaar in mezelf heb verstopt. Dus om gewoon mijn gevoelens openlijk te bespreken, dat vind ik soms echt moeilijk.”
Mabel kreeg onlangs eindelijk, na zeven jaar, haar verblijfsvergunning. Bij de derde poging bleek haar verhaal overtuigend genoeg om de IND over te halen. “Ik ben zo blij, mijn vreugde kent geen grenzen. Nu kan ik eindelijk doorgaan met mijn leven, naar school gaan en iets leren. En ik kan werken. Ik weet dat ik hier goed gebruik van ga maken.”
De verhalen van Ardalan, Parastou en Mabel zijn zaterdag om 19.15u op NPO2 te zien in de aflevering van Crux.